IJmuiden-Lowesoft (145 Nm). Dinsdag 10 april/woensdag 11 april. We zijn ergens in de ochtend weer wakker. Ik heb weer goed geslapen en het weer is heel wat beter dan de afgelopen dagen. Er staat een mooi wind, iets van rond 4 Bft. De zee is heel wat rustiger dan de eerste dag op de Noordzee. Na het ontbijt, dit keer schippersontbijt, gaan we even met Fred mee naar het havenkantoor. We krijgen een streepjescode-kaartje zodat we ook weer naar de boot terug kunnen.
Na het douchen kijken we even naar de route van vandaag. Lowestoft ligt op precies 270 graden tegenover IJmuiden. Volgens de route iets van 107 zeemijlen, maar wij hebben de wind uit de zuid zuidwesthoek. Scherp varen richting de overkant.
Eerst nog even diesel tanken en dan rond 13:00 verlaten we de IJmuiden Yachthaven. Overdag is het heel wat makkelijk, dan zo ’s nachts IJmuiden aanvaren. We hijsen de zeilen en we lopen zo’n 5 knopen. In dit tempo duurt het dus 20 á 22 uur voordat we weer in een haven liggen.
Na 20 Nm geen de iPhone “Geen Service” aan. Het GSM signaal is nu echt weg. Niemand die ons nu nog kan bereiken met de mobiele telefoon. We maken een wachtloopschema. 6 uur op en 4 uur af. Alle diensten worden 2 uur. Dus Navigator, Stuurman, Kok/Rust en Dekker. Twee uur sturen op de grote lege Noordzee is best leuk. We moeten 2 shippinglanes oversteken. Eerst de baan waar de schepen van links komen. Dan even een rustpunt (de berm) en dan weer een lane waar de schepen van rechts komen.
De lange nachten eisen toch een beetje zijn tol bij mij. Om 7 uur in de avond ben ik toch wel erg moe en kan ik nauwelijks nog mijn ogen open houden.Ik snap zelfs het wachtschema niet meer. Snel mijn bed in. Ik slaap als een blok de komende zes uur. Blijkt achteraf. Terwijl de rest in het donker de shippinglane passeert en een mega groot containerschip voorbij ziet komen, lig ik te dromen over de shippinglane. Ik droom dat we laverend tussen de grote containerschepen door de shippinglane oversteken. Karel maakt me om 3 uur ˜s nachts wakker. Ik kleed me aan, trek mijn reddingsvest aan en ga direct de komende 2 uur sturen richting Engeland.
Dan gebeurt er iets dramatisch. Ik heb de dienst van Richard overgenomen en hij gaat naar binnen om zijn slaapzak te pakken. Hij kijkt nog even op de deur voor het wachtschema en dan stapt ie per ongeluk op de slaapzak. Hij glijdt uit en valt tegen de oven aan stuurboord aan en stuitert terug het gangpad in. Hij blijft doodstil liggen. Fred gaat direct kijken wat er aan de hand is. Richard heeft een bult op zijn hoofd en veel pijn aan zijn ribben. Het duurt even voordat hij weer op kan staan en Fred begeleid hem naar de voorste kooi. Daar kruipt hij in zijn slaapzak. Slapen lukt niet echt.
Als Richard de volgende morgen weer wakker wordt is zijn conclusie dat een paar ribben heeft gebroken. Hij is dierenarts dus het lijkt ons wel dat hij weet waar hij het over heeft. We bespreken de situatie en het lijkt ons dat Richard gewoon verder kan zeilen als hij het maar rustig aan gaat doen. Geen dekker-taken meer.
Langzaamaan komt de Engelse kust in beeld. Voor mij de eerste keer dat ik voet zet op Engelse bodem. Bij ons mooie Nederland zie je grote duinenrijen en zandstranden. Engeland heeft van die mooie huisjes die op mooie groene weides staan. Geen duinen, maar rotsen. Het is echt mooi om te zien. Voor de kust van Lowestoft liggen een paar grote zandbanken. Je kunt er om heen varen maar wij maken er een mooie oefening van. We zoeken een boei en de vuurtoren op het land. Als ik precies op die lijn stuur dan varen we precies tussen de banken door. De oefening loopt goed af. We gaan goed over de bank.
Voor ons ligt de haven van Lowestoft. Er staan een Noordelijke stroming van zo’n 4 knopen voor de haven langs. Dat vraagt om een speciale aanvaarroute. Beetje vergelijkbaar als bij de haven van Vlieland. Ik stuur behoorlijk bakboord uit en vlak voor de haven trek ik de boot recht en stuur dan zo de haven in. In werkelijkheid iets heftiger, dan zoals het nu op papier lijkt. In de haven is het weer rustig. Geen stroming en geen golven.
De jachthaven (Royal Norfolk & Suffolk YC) bevindt zich aan de linkerkant, dus ik moet een 90 graden bocht maken om binnen te komen. Het is allemaal niet heel erg ruim, dus niet te hard varen. Ik neem de bocht iets te kort door de bocht, maar gelukkig komen er geen jachten uit de haven. Direct rechts is een lange steiger. Er ligt 1 groot schip, een hele grote moody uit Nederland. Alle lijnen en stootwillen liggen en hangen klaar. Ik stuur langzaam op de steiger aan en haal dan de snelheid uit de boot. De achterlijn gaat over de bolder en ik geef een beetje gas vooruit, zodat we tegen de steiger aanvaren. De voortros wordt over de bolder gelegd. Nog een paar springetjes en we liggen vast in de haven. Ik stap af en zet voor het eerst voet op Engelse bodem. Een mooie gewaarwording.
Elke zeiler moet toch wel een keer in Lowestoft geweest zijn, wordt er vaak gezegd. Voor de sfeer hoef je het niet te doen. Ik vind het maar een troosteloze bende. De South Boulevard is dan wel opgeknapt, maar het is allemaal even triestig.
 |  |
 |  |
Het gaat ondanks alles redelijk goed met Richard. Hij heeft hele sterke pijnstillers bij zich,dus dat verlicht de pijn. Sturen, koken en navigeren gaat nog heel goed. We praten nog geruime tijd over hoe het ongeluk nou heeft kunnen plaatsvinden.
Na het overweldigende diner, gaan we weer de volgende route plannen. We gaan naar Ramsgate of Dover. Beetje afhankelijk van het weer en de omstandigheden. In de Reeds zoeken we de havengegevens op, we kijken naar de stroming, de getijden en andere bijzonderheden. Karel en Alef gaan nog even de stad in om te kijken of er een supermarkt is waar we nog wat inkopen kunnen doen. De anderen zoeken de kooi op en dromen over de mooie reis naar de overkant. We hebben het gehaald. Ik ben trots op mijzelf. Ik val als een blok in slaap