Gisteren at ik een pizza. En toen gebeurde het. Ik hoorde een raar geluid en voelde een scheut door mijn kies gaan. Dat zat niet goed dus. Vanaf dat moment een zeurende kiespijn. Blijkbaar de zenuw geraakt en zo’n ding is snel geïrriteerd. ’s Nachts geen last. Lekker geslapen.
Vandaag naar mijn werk en rond half één komt de zeurende pijn weer op. Ik bel naar mijn tandarts. Ze zijn lunchen en ik kan in geval van een calamiteit bellen na half twee.
Na half twee gebeld. De assistente kijkt in de agenda en noemt 19 december als eerste gelegenheid. Dat lijkt mij niet een geschikte datum. Ze heeft nog maandagochtend om 11 uur. Maar ik wil vandaag er vanaf zijn. Ik zeg dat ik dan wel een andere tandarts bel. Dan vraagt ze mijn telefoonnummer en belt me later terug. Ik kan vanavond komen. Vanavond blijkt 16:55 te zijn. Voor mij is dat nog middag, maar blijkbaar heeft een tandarts een andere tijdsindeling.
Om vijf uur krijg ik een spuitje voor de verdoving. Er wordt een foto gemaakt en ik moet wachten in de wachtkamer. Na 15 minuten (ik lees ondertussen een Kuifje verhaal) komt de assistente mij ophalen en de tandarts zegt dat de kies niet meer te redden is. Hij haalt hem eruit. Het kraakt en knarst en uiteindelijk na veel aandringen geeft de kies zich gewonnen. Hij laat in vier stukken los. Echt verrot was ie dus ondertussen wel. Ik krijg een gaasje op het gapende gat en krijg te horen dat de verdoving na 2 uur uitgewerkt is. Daarna duurt het waarschijnlijk nog een week alvorens je lichaam de strijd heeft opgegeven. Dus tot die tijd gewoon een week lang nog kiespijn van een kies die weg is. Ik zie wel. De rotte kies is in ieder geval eruit. Leve de kies!