Elburg. 10 september 2010. Ook dit jaar zijn we in Elburg weer van de partij bij de bedrijvenwedstrijd. Het beloofd een mooi weekend te worden.

Rond half acht worden we wakker. Het zonnetje schijnt een beetje zwak, maar het is in ieder geval droog. Om acht uur kunnen we terecht in het blinde peerd voor het schippersontbijt. Dit jaar is het anders dan andere jaren. Dit jaar gaat mijn vrouw ook mee.

Na het ontbijt lopen we teug naar de botter. De catering is al aan boord. Het bedrijf meldt zich ook al en we maken kennis.

We maken klaar om te vertrekken richting het wedstrijdveld. Dit jaar voor het eerst een hele mooie baan. De wind is gunstig en we hebben het gevoel dat we een leuke wedstrijd gaan krijgen.

Na ruim een uur varen zoeken we dan ons plekje in het ankerveld. De wind is behoorlijk gedraaid ten opzichte van de ankerposities. Oorspronkelijk lagen we op de tweede rij. Door het draaien van de wind liggen bijna op de achterste rij. Maar dat mag de pret niet drukken.

Om vijf voor half één gaat het vijf minutensein. Tenminste dat zou de bedoeling moeten zijn. We horen en zien niets. Dus blijkbaar is er iets aan de hand. Dan klinkt om half één een signaal. Heel veel mensen om ons heen zien dat als het startschat, maar omdat er geen vijf-minuten-sein is geweest, aarzelen wij. We kijken om ons heen en meer dan de helft van de schippers heeft de zeilen al gehesen. Wij dus ook maar. We vertrekken over bakboord en Teunie is vandaag dus de schipper/stuurvrouw.

We liggen goed in het veld. We laveren richting Harderwijk en ronden het eiland. Dan voor de wind terug naar Bremerberg. Het wordt druk bij de boei. We laten ons erg naar buiten duwen en daardoor verspelen we een beetje onze gunstige positie. In het tweede rondje maken we dat behoorlijk weer goed. Teunie stuurt strak en we halen menig botter in. We lopen zelfs uit op de EB65. Als we kunnen winnen van de EB65 dan doen we het toch echt goed. En dit jaar gaat er op lijken dat we het gaan redden.

Langzaamaan begint het er ook op te lijken dat er toch een beste bui gaat losbarsten. Voor de zekerheid het zeilpak maar vast aangetrokken. Net voor de finish valt de regen met bakken uit de hemel. Over de finish tellen we even snel en we zijn zo rond de 10e plek geëindigd. Best een redelijke plek in een veld van 55 botters en aken.

We zeilen terug richting Elburg. We genieten met elkaar nog na van de wedstrijd. We hebben natuurlijk weer het hoogste woord als het gaat om het ronden van de 2e boei. We hadden dit en we hadden dat… Allemaal niet gedaan. Volgende keer beter.

We zetten de mannen of bij hun eigen steiger en varen dan de haven van Elburg in. We ruimen de boel op en gaan dan naar het blinde peerd voor de uitslag.

De wedstrijdleiding kijkt ook terug op een leuke dag en geeft aan dat er bij de start toch wel veel problemen waren. Door omstandigheden was het vijf-minuten-sein pas om half één gegeven. Het resultaat was dat de helft van de botters eigenlijk gediskwalificeerd hadden moeten worden en dat vond de leiding te gek. Dus de wedstrijd ging gewoon door.

Bij het uitreiken van de eerste prijs ontstaat er dan een opstootje. Een schipper van een wieringeraak is het er niet mee eens. Door de verkeerde start had hij zijn kans gemist. Er wordt getrokken en geduwd op het podium. De wedstrijdleiding schort de zitting even voor vijf minuten. De woordenwisseling en geduwd en getrek gaat buiten het podium nog even verder. Na een kwartier blijft de uitslag zoals ze was. De schipper is weer bedaard. De rust is weer gekeerd.

We gaan terug naar de botter en praten nog even na over het tumult. Geeft wel rürig, zoals ze tegenwoordig zo mooi zeggen. Volgend jaar zijn we weer van de partij.