Neuruppin, 4 januari 2012. Om 9 uur zijn we weer wakker. Ik heb goed geslapen in het AZC. We gaan douchen en daarna lekker ontbijten. Vandaag gaan we een kijkje nemen in het stadje Neuruppin zelf en als de tijd het toe laat gaan we ook nog naar het concentratiekamp Sachsenhausen.

Het is een beetje regenachtig weer, maar dat mag de pret niet drukken. We lopen door het stadje en het is allemaal erg ruim opgezet. In het voormalig Pruisen was Neuruppin een garnizoensstad. We lopen naar het meer. Het is nu verlaten, maar in de zomer is het hier een behoorlijke bedrijvigheid van toeristen. Bij het Seehotel ligt een groot centrum rondom de therme. Je ziet nu ook mensen zwemmen in het grote buitenbad.

Na zo langs het meer gelopen te hebben, hebben we ook wel honger gekregen. Ergens in het centrum hebben we een leuke lunchroom gevonden. We bestellen een stevige lunch met soep en terwijl wij lekker binnen zitten valt de regen met bakken uit de hemel.

Om half drie stappen we weer in de auto en rijden in een klein half uurtje richting Oranienenburg-Sachsenhausen, waar zich het voormalige concentratiekamp bevindt. We nemen een audiotour mee en lopen zo op het terrein van het concentratiekamp, een troosteloze omgeving. Wat mij opvalt is dat er weinig informatie gegeven wordt over wat er in de oorlog gebeurd is in dat kamp. De Duitsers belichten vooral de tijd na de oorlog en wat de Russen er nog allemaal uitgespookt hebben. Lusten de honden ook geen brood van. Maar blijft wel raar.

Het concentratiekamp was zo opgezet dat je met één “maai”-beweging van een mitrailleur het hele kamp kon doorzeven met kogels. Ontsnappen was daardoor een onmogelijkheid. Er staan nog een aantal barakken, waarin de Duitsers allerlei experimenten deden op mensen, een soort proefdieren. De Duitsers registreerden alles, behalve het aantal mensen die ze verbranden in de ovens. Na de oorlog werd het asveld “gevonden”. Gezien de hoogte van de aslaag, moeten het er wel veel geweest zijn. Heel bizar. Floris is toch wel erg onder de indruk en daarom besluiten we maar weer weg te gaan richting Neuruppin.

Het is ondertussen donker als we terug rijden naar huis. We zouden eigenlijk nu naar het appartement gaan in Berlijn, maar eigenlijk is het daarvoor nu te laat. We besluiten de rest van de dagen ook maar gewoon in het AZC te blijven. We regelen het met de manager (zoals een beheerder heet in Duitsland). Er is nog wel wat onduidelijkheid over wat we moeten betalen. Er wordt gerekend per nase. Iedereen heeft wel een neus, maar bij het huren van een kamer staat dat nou weer niet. En dan treed de hiërarchie van Duitsland in werking. De beheerder moet het overleggen met de chef (cheffin in dit geval) en de cheffin moet het weer overleggen met haar chef. Niemand durft nu een beslissing te nemen. Gelukkig zijn we er nog tot zaterdag. Genoeg tijd op het, aan welke chef dan ook, te vragen.

De broer van Safa (Bahaa) heeft ondertussen het eten klaar gemaakt. Het smaakt uitstekend. Ik check ’s avonds nog even de mail en andere zaken en om elf uur is het weer bedtijd. Morgen naar Berlijn. Hopelijk is het dan droog. We zien het wel.