Noordzee, 16 juli 2012. Het is kwart voor vier als ik gewekt door Joris. Aankleden en dan weer zeilen. We hebben ondertussen stuivertje gewisseld met onze tegenstander. Aan het begin van de nacht lagen wij nog voor hen en nu liggen zij iets voor op ons. De wind is nog steed west en ik schat iets meer dan windkracht 4. We zeilen al meer dan 300 mijlen over stuurboord. De zon klimt aan de horizon omhoog en sneller dan gedacht. Voordat we het weten staat ie al flink hoog. Om 12 uur ’s nachts was het nog niet donker en nu is het weer licht (aan het worden).
Het gaat erg goed en Peter stelt voor de Gennaker erop te zetten. De Gennaker geeft de boot een echt boost. Het sturen is nu echt wel ingewikkeld geworden. Voordat je het weet loop je tegen de wind in en loopt de boot uit het roer en dan krijg je daarna weer een zwieper naar stuurboord. Ik merk dat ik toch weinig ervaring heb met zo’n enorm zeil te varen. Zo nu en dan grijpt Peter ook naar het stuurwiel om de boot toch enigszins op koers te houden.
Langzaam aan zien we de contouren van Noorwegen opdoemen. Voor het eerst in 40 uur weer land in zicht. Ik heb het niet gemist. Nu wordt het weer spannend. Waar is de finishlijn en wanneer zijn we er over heen. Isabel gaat helemaal voorop de boeg zitten om te roepen als we over de finish gaan. En dan is het zover. In minder dan 48 uur van Lauwersoog naar Larvik. Om precies te zijn 47 uur en 39 minuten. Een machtige prestatie van dit team. We hebben de klus geklaard.
De Gennaker eraf en op naar de haven van Larvik, eigenlijk Stavern. De rotsen zijn dichtbij gevaarlijk groot. Dus goed uit de buurt blijven is het devies. Ik vergis mij nog in de haven ingang. Ik geef een koers van 300 graden op, maar dan lijkt het toch of we verkeerd uitkomen. Omdat het zo helder is zie je in de verte ook al heel goed de haven van Larvik liggen. Na een kleine discussie komen we toch goed uit.
Van de wedstrijdleiding hebben we gehoord dat we aan de b-steiger moeten gaan liggen. In de wedstrijdpapieren staat een afdruk van de haven. Na wat zoeken, blijkt dat we de haven van Lauwersoog voor ons hebben. En ja ook in Lauwersoog hebben ze een b-steiger. Snel even de goede bladzijde er bij en dan is het duidelijk waar we moeten gaan liggen.
Onze buurman helpt ons even. Hij is om half twee al over de finish gegaan, maar ja dat is ook een echt race-schip en alles van carbon. Van de mast tot de zeilen tot de achterstag. Hij is dan ook wel enigszins verbaasd dat wij er dan ook al zijn. Hij kwam 13:30 over de finish en wij 16:49. Maar drie uurtjes eerder. Dat maakt onze tocht nog mooier.
We moeten nog eten. Aan de haven is een leuke tent en we strijken met z’n achten neer aan de ietwat wankele tafels. De menukaart is er ook gewoon in het Nederlands. Al is de Deense versie wel een uitdaging. Na enig overleg bestellen we allemaal hetzelfde. Dat lijkt ons wel slim. Hoeven we niet zo lang te wachten. Als voorgerecht mosselen en het hoofdgerecht is een stuk vlees met van alles en nog wat.
Na het eten lopen we met elkaar gezellig door Stavern. We zien iedereen ijs eten en daar hebben wij ook wel zin aan. We zien een ijswinkeltje, maar die blijkt eigenlijk al gesloten te zijn. Jammer voor het meisje van de bediening is dat we dat pas door hebben als we al binnen staan en naar het ijs kijken. We mogen nog wel bestellen, maar omdat ze de vloer al schoongemaakt heeft, moeten we het ijs buiten op eten. Dat doen we dan ook maar.
Leon en ik kunnen het niet laten. Op een mini-pleintje staat een leuk paardje. Leon springt erop en daarna kom ik wonderwel zelf ook met mijn korte beentjes op het paard.
Terwijl de rest nog even door de straatjes van Stavern loopt, gaat Jeroen en ik vast terug naar de boot. Ik zie dat niet alleen Leon en ik zo gek zijn op het paardje te gaan zitten. Meer mensen doen dat.
We zitten lekker in de kuip en langzaamaan komen er steeds meer schepen de haven van Stavern binnengelopen. Als er een schip binnenkomt dat wordt er door menig schip getoeterd. Wij gaan dat ook doen. We zoeken de toeter op en doen lekker mee als er iemand binnen komt. Tot in de late uren komen de boten binnen. Het is nog een prachtige avond. Om 1 uur ’s nachts zoeken we de kooien op. Voor het eerst in 48 uur weer gewoon (redelijk) waterpas. Ik slaap binnen een paar minuten en lig net als bijna iedereen lekker hout te zagen al moet ik zeggen dat Joris toch wel echt de chef van de houtzagerij is. Hij kan er wat van. Ik doe mijn oordoppen in en dan hoor ik niets. Tot morgen.
——————————
Dag 6 – De Finish
Overzicht | Dag 7: van Larvik naar Valle