Spakenburg, vrijdag 13 februari 2015. (foto’s). Vandaag op uitnodiging naar het feestje van de Botterwerf in Spakenburg. Marco Venendaal is de nieuwe eigenaar en dat wil hij weten ook. Ik kom samen met mijn zwager rond kwart over vijf bij de werf.

Voor de werf staan twee dames in traditionele kleding ons op te wachten met een lekker glaasje bubbels. We gaan door de keuken naar de werkplaats. Nou ja werkplaats? Je herkent het bijna niet. De werkplaats is netjes opgeruimd en alles voor de band (van Marco) staat al klaar. Dat moet wel gezellig worden. We praten hier en daar met een aantal bekenden.

Om een uur of half zeven krijgen we dan een toespraak van Marco. Voor de zekerheid een briefje gemaakt, maar zo te zien levert hem dat ook weinig steun op. Zingen voor een groep is toch makkelijker, dan praten. We zien een film (mooi) en we horen van de plannen die Marco met de werf heeft. Veel samenwerken is toch wel de boodschap en hij wil de werf geschikt maken voor het onderhouden van houten kotters. Al 500 jaar worden er hier in Spakenburg boten (botters?) gemaakt en onderhouden en dat is toch echt uniek. Niet alleen voor Nederland, maar misschien wel voor de hele wereld. Zonder werf is er toch echt niets te doen in Spakenburg. En alle kennis die er ligt bij de werf. Het vakmanschap. “We komen naar de mensen toe”.

Het wordt steeds gezelliger. We eten kibbeling en stukken kip. Allemaal even lekker. Het is goed georganiseerd. Uiteindelijk begint de band, voor de gelegenheid maar even gewoon zonder sound-check. Het eerste lied is goed gekozen: “Never be Clever” van Herman Brood. Het zijn moeilijke tijden voor de botterwerven, maar aan het enthousiasme en de ideeën zal het niet liggen dat het met deze werf helemaal goed gaat komen.